Kroz istoriju postojale su neke zaista jezive metode pogubljenja, a jedna od najgorih je postojala u starom Rimu.
Rimljani su imali sve vrste metoda pogubljenja ljudi u zavisnosti od zločina, tako da je davljenje bilo standardni metod, a za određene zločine su bile teže kazne. Izdajnici i ubice su tako bačeni sa Tarpejske stene, litice visoke 25 metara, a oni koji su pokušali da se pobune protiv Rima razapeti su na krst, što se smatralo najstrožom kaznom.
Međutim, za jedan zločin Rimljani su koristili posebno zastrašujući metod pogubljenja. Za one koji su ubili svog oca, imali su kaznu koja se zvala Poena Cullei, odnosno “kazna vreće”.
Osuđenika bi stavili u vreću sa nekoliko živih životinja, a zatim bi vreću bacili u vodu. Ideja je da će životinje u panici napasti jedna drugu i čoveka dok se svi zajedno dave, pretvarajući nečije poslednje trenutke u zastrašujuću paniku.
Prvi dokumentovani slučajevi upotrebe ovog načina pogubljenja datiraju iz oko 100. godine pre nove ere, iako je možda korišćen i pre toga. Kasnije su u vreću dodane životinje. U početku su to bile samo zmije, ali su Rimljani vremenom usavršili formulu tako da su sa osuđenikom u torbi bili pas, kokoška, majmun i zmija.
Kazna je preživela pad Zapadnog rimskog carstva, a koristili su je istočni Rimljani, odnosno Vizantinci, koji su njome kaznili isti zločin, a kasnije je zamenili spaljivanjem osuđenih.
Poena Cullei je ponovo stekla popularnost u srednjovekovnoj Nemačkoj, poslednji put je zvanično zabeležena kao način pogubljenja 1734. godine u Saksoniji, a zvanično je zabranjena kao kazna 1761. godine.
BONUS VIDEO:
Komentari (0)