Serija A OBOŽAVA ZVEZDAŠE: Od emigracije Ace Autobusa do Miloša Vulića!

Potpisom Miloša Vulića za Krotone zabeležen je 20. direktan prelazak iz Crvene zvezde u Italiju. Asovi sa Marakane ostavili su veliki trag na Čizmi, osvajali su trofeje i ređali sjajne poteze Dejan Savićević, Siniša Mihajlović, Vladimir Jugović i Dejan Stanković.

Savićević, Jugović i Stanković uspeli su sa italijanskim klubovima da postanu prvaci Evrope, upisali su se zlatnim slovima u istoriju Milana, Juventusa i Intera. Proslavili su i sebe, dodatno Crvenu zvezdu i države iz koje su stigli u Italiju. U galeriji velikana koji su posle Marakane blistali na Čizmi osim trilinga je i Mihajlović.

Instalirajte našu iOS ili Android aplikaciju – Objektiv.rs

Stanković je osvojio najviše trofeja u Italiji, Savićević igrao najlepše što govori nadimak Genije, Jugović najracionalnije i često taktički perfektno, a Mihajlović se nametnuo kao jedan od najboljih izvođača slobodnih udaraca u istoriji fudbala na Čizmi.

Kao jedan od najboljih mladih igrača na Starom kontinentu, Stanković je u leto 1998. godine prešao iz Crvene zvezde u Lacio. Sa Rimljanima je u prvoj sezoni osvojio Kup pobednika Evrope, ali posebno važno je bilo da je došao do istorijskog skudeta za klub, piše Žurnal.

Sa Lacijom je Stanković podigao sedam pehara, ali tek je prelazak u Inter doneo žetvu – Liga šampiona i Svetsko prvenstvo za klubove bili su kruna. Ukupno ima 22 trofeja u Italiji.

Savićević je sigurno jedan od najvećih igrača u istoriji Milana, a gol u finalu Kupa šampiona 1994. godine protiv Barselone bilo je remek delo. Proveo je u slavnom klubu sa San Sira šest sezona, osvojio sedam pehara. Kako je igrao za Crvenu zvezdu i Rosonere autentično je majstorstvo, rođen za lep potez i maštu na terenu upisao se u istoriju svetskog fudbala.

Jugović je sa Juventusom osvojio sve što se moglo osim Kupa Italije, pre dolaska u Torino proveo je nekoliko sezona u Sampdoriji sa tim klubom došao do pehara najmasovnijeg takmičenja na Čizmi.

Zvezdino dete sa druge planete ima i Kup Italije sa Lacijom, a kad se saberu svi trofeji sa klubovima iz te države ima ih šest. Jugović je sa Juventusom šampion Evrope postao 1996. godine trijumfom nad Ajaksom u finalu, a svetski prvak pobedom nad River platom.

Mesi i dalje ne trenira: Hvala što je ostao, ali ne bih PLAKAO DA JE OTIŠAO

Mihajlović je u Italiji igrao za Romu, Sampdoriju, Lacio i Inter. Najviše uspeha imao je sa nebeskoplavima iz Rima, gde je najviše i bombardovao iz slobodnih udaraca. Najslađi mu je skudeto, a osvajao je i Kup pobednika Evrope, kao i UEFA Super kup.

Savićević, Jugović i Mihajlović su u Italiju otišli posle istorijskih uspeha sa Crvenom zvezdom, a istim stopama je krenuo i najbolji strelac te generacije Darko Pančev. Sjajni strelac se nije snašao u Interu, iako je stigao kao veliko pojačanje.

Pre njih direktan prelazak iz Crvene zvezde u Italiju zabeležili su samo Aleksandar Aranđelović (bez dozvole kluba kao disident 1947. godine) i Borislav Cvetković kad je otišao u Askoli. Proveo je u tom klubu tri sezone, na 84 prvenstvenih utakmica postigao 20 golova.

Aca Autobus nesuđeni as Milana

Prvi prelazak iz Crvene zvezde u Italiju zabeležen je – emigriranjem. Aleksandar Aranđelović, starijim ljubiteljima fudbala poznat po nadimku Aca Autobus, prebegao je 1947. godine iz Jugoslavije tako što je “nestao” u Trstu gde je gostovao sa crveno-belima.

Kada je bio u naponu snage novine su pisale da bi ga trebalo poslati u Arsenal kod Herberta Čepmena, “da pokaže onim Englezima kako se igra fudbal”. Umesto toga, Tito ga je poslao na Sremski front.

Aranđelović je bio akter prvog večitog derbija, sa Crvenom zvezdom je došao u Trst u martu 1947. godine i nije se vraćao u Jugoslaviju. Tadašnja vlast tretirala ga je kao nacionalnog izdajnika, pa fudbalski savez nije davao dozvolu da zaigra za Milan.

Aca je potpisao ugovor sa Milanom, ali nije odigrao nijednu zvaničnu utakmicu za taj klub. Čekajući da dobije dozvolu, zajedno sa još nekoliko Jugoslovena disidenata, pristupio je mađarskom timu u emigraciji: Kubali, Šipošu, Šorošu, Totu…

Konačno je zaigrao u Padovi, odakle je prešao u Romu i u sezoni 1949/50. bio najbolji u ekipi, najzaslužniji što je Vučica ostvarila opstanak. Nosio je u Italiji još dres Novare, pa u Francuskoj Rasing Pariza i Španiji Atletiko Madrida.

Avanturistički duh vodio ga je u Kanadu i Australiju, a 1963. godine se vratio u Beograd. Tu je i preminuo septembra 1999, tri meseca pre 79. rođendana.