Predsednik Crne Gore Milo Đukanović tokom tri decenije vlasti prošao je dug politički put, bio je komunista, pa Srbin, pa Crnogorac, sad komita, a sve zarad politilčkog opstanka i lične koristi.
U vrh politike ušao je sa čuvenom ekipom “mlađih i lepših” među kojima su bili pokojni Momir Bulatović i Svetozar Sveto Marović, sa kojima se politički razišao u različitim periodima.
Instalirajte našu iOS ili Android aplikaciju – Objektiv.rs
Rana Milova politička karijera je bila izrazito prosrpska, za razliku od sadašnje. Tako su skoro počeli da se odenkud pojavljuju snimci, na kojima Milo Đukanović smatra da je plašenje crnogorskog naroda veliksorpskim hegemonizmom kao negatrom crnogorskog naroda i države što smatra bolesnim halucinacijama i načinom da protivnici skrenu pažnju sa sebe.
U vrh crnogorske vlasti došao je posle čuvene “Jogurt revolucije” u vreme događanja naroda 1988. kada je u tadašnjem Titogradu bilo smenjeno partijsko rukovodstvo koje se protivilo Slobodanu Miloševiću. Među onima koji su seli u fotelju bio je i Milo Đukanović, koji je postao lider Socijalističke Crne Gore.
“Neka GORI svaki grad”: Milove “komite” spremaju HAOS u Crnoj Gori, ne sluti na dobro (FOTO)
Savez komunista postaje DPS
Savez komunista Jugoslavije je 1991. godine promenio naziv u Demokratska partija socijalista (DPS) Crne Gore, a Đukanović je ostao njen član.
Iste godine je izabran za premijera i ovu funkciju je obavljao do 5. februara 1998. godine. Godine 1994. je postao potpredsednik DPS, a četiri godine kasnije predsednik te stranke.
Od aprila 1994. godine bio je jedan od trojice potpredsednika DPS-a. Ostavku je podneo 25. marta 1997, nakon što su ga Momir Bulatović i još neki članovi DPS-a kritikovali na Glavnom odboru partije zbog toga što je u štampi negativno ocenjivao poteze vlasti u Beogradu i ličnost predsednika Srbije. Mesec kasnije, na predlog Momira Bulatovića, ponovo je postao potpredsjednik DPS-a i na toj funkciji ostao do konačnog rascepa partije.
Kad se rascep proširio na čitavu Demokratsku partiju socijalista Đukanović je dobio većinu u partiji, a Bulatovićeve prstalice su krajem marta 1998. godine stvorile novu stranku: Socijalističku narodnu partiju. Miloševićevi socijalisti saopštili su da je njihov partner u skupštini SR Jugoslavije novoformirani SNP Momira Bulatovića.
– Danas je gospodin (Slobodan) Milošević čovjk prevaziđene političke misli, lišen sposobnosti strateškog gledanja na izazove koji stoje pred našom državom – kazao je Đukanović 1997. godine i odrekao se čoveka koji ga je uveo u politiku.
Odrekao se Đukanović, prvo Miloševića, pa Bulatovića, a na kraju i Svetozara Marovića.
Đukanovićeva retorika 90tih, početkom 2000. izvinjenje Hrvatima
Tokom devedesetih, naročito tokom ratnih zbivanja Đukanović je bio Srbin, pa je mrzio šah zbog šahovnice, prezirao je stopostotne Crnogorce.
– Od svega najviše mrzim četnike, ustaše i stopostotne Crnogorce – takođe je izgovorio Đukanović 1992. godine, ne sluteći u tom trenutku da će ostatak njegove političke kerijere proteći u nastojanju da dokaže da su i on, ali i svi koji žive na teritoriji Crne Gore, “stopostotni Crnogorci”, koji govore crnogorskim jezikom, idu u Crnogorsku pravoslavnu crkvu koju je pokušao da osnuje, i nemaju ništa sa Srbijom i Srbima.
Imao je poruku i za Hrvate.
– Ne može se mahati s grančicama mira dok se srpski narod po Hrvatskoj kolje, masakrira, siluje, dok im se pale kuće i uništavaju imanja samo zato što su Srbi. Rat se ne dobija dezerterstvom, već mobilizacijom – govorio je Đukanović tokom građanskog rata u Jugoslaviji.
Juna 2000. godine Đukanović je “smogao” snage i javno se izvinio Hrvatima.
Što se tiče mog gesta upućenog hrvatskoj javnosti, to je, možda, jedna od najboljih tačaka u mojoj političkoj biografiji. Deset godina ranije, na zajedničkoj vanrednoj sednici predsedništva i Vlade Crne Gore, 3. oktobra 1991, premijer Đukanović je izjavio: “Nametnuti rat ćemo dobiti, baš kao što smo takve protivnike, kao što su oni, pobeđivali tokom čitave naše istorije. Samo, ovog puta ćemo ih pobediti i završiti zajednički život s njima, nadam se za sva vremena”.
Obećanje o referendumu Crne Gore
Dve godine je Đukanović obećavao svojim pristalicama referendum o nezavisnosti da bi, na kraju, zaključio: “Moj prioritet nije referendum, već obnova državnosti”. Uporno je ponavljao i Evropi i Beogradu da je stolica u Ujedinjenim nacijama “jedini garant i zaštita crnogorske samobitnosti”, a samim tim “minimum ispod kojeg se ne može ići”, da bi, nakon Solaninog posredovanja i pristanka na redefinisanje zajedničke države, saopštio: “Odgovorno tvrdim da Crna Gora od 1918. nikad više nije bila država nego danas”. Iako je tvrdio da “referendum crnogorskom narodu niko ne može zabraniti”, kada se pojavio briselski komesar za spoljne poslove Havijer Solana pristao je na ekspertske pregovore: “Uveren sam da će nakon završetka pregovora u crnogorskom parlamentu o zakazivanju referenduma uslijediti odluka “. Objašnjavajući odustajanje od projekta samostalne države, Đukanović je realpolitički konstatovao: “Ovo je maksimum koji smo mogli da ostvarimo u ovom trenutku”.
Đukanović se ponovo predomislio pa je 2006 godine organizovao referendum i Crna Gora je postala nezavisna država.
Tokom poslednjijh 15 godina Crna Gora je, prema mišljenju mnogi, postala njegov privatni feud. Kako su godine prolazile, tako je retorika Đukanovića postala opasnija, pa je od velikog Srbina postao veliki Crnogorac.
Srbe je u međuvremenu proglasio za neprijatelje, 1918. želio da se nikad ne ponovi, priznao je Kosovo, promenio zastavu, nametnuo crnogorski jezik.
Kosovo kao “bedem srpskog naroda”
Govorio je Đukanović nebrojano puta i o Kosovu.
– Na Kosovu je napadnuta Jugoslavija. Kosovo je bedem srpskog i crnogorskog naroda koje ne može pasti dok je nas i pokoljenja naših potomaka. Nebrojano puta smo rekli: Kosovo se mora braniti svim sredstvima – rekao je Đukanović povodom napada Albanaca na srpsko stanovništvo na Kosovu i njihovih nastojanja, da već s početka devedesetih, proglase samostalnost Kosova.
Međutim, u oktobru 2008. godine, Crna Gora priznaje jednostranu proglašenu nezavisnost Kosova, a Milo Đukanović ističe kako će država na čijem je čelu učiniti sve napore kako bi uspostavila “najbolje moguće diplomatske odnose sa Kosovom”.
Još jedna i Đukanovićeva tvrdnja odstupa od svega onoga na čemu je radio prethodnih godina.
– Zbog vekovnih bratskih veza. Zajedničke krvi u svim ratovima prolivene, zbog vekovnog sna najboljih Crnogoraca i Srba, zbog izvesno bolje zajedničke budućnosti, Crna Gora se i otvorenog srca opredelila za život u zajedničkoj državi sa Srbijom – rekao je on svojevremeno.
“Zajedničku krv” prolivenu u Prvom svetskom ratu, brzo je zaboravio, a Podgoričku skupštinu 1918. godine proglasio okupacijom Crne Gore.
Komite i Milo
Ovo su samo neke od izjava odlazećeg predsjednika Crne Gore koje je suštinski izmenio, u najznačajnijoj meri doprinoseći, godinama unazad, ozbiljnom narušavanju odnosa dve identitetski, kulturno, bratski… na pregršt načina, povezane države, Srbije i Crne Gore.
Sada je predsednik Komita, njemu kliču građani koji sebe tako nazivaju, njih podržava i poziva na “odbranu” države. Oni pale baklje i dočekuju predsednika kad dođe u Nikšić, “brane državu”, organizuju skupove doživljajući Đukanoviča kao vrhovnog vođu.
Komite su bili preteča pokreta za obnovu nezavisne Crne Gore 2006. godine, rekao je Đukanović prošle godine prilikom otkrivanja spomenika u Nikšiću, i time je, čini se, pokrenuo priču o komitima u Crnoj Gori.
U 21. veku Crna Gora je dobila nove komitske pokrete, a možda i predsednik u budućnosti ponovo promeni naziv i ideologiju Demokratske partije socijalista.
Izvor: Borba.me
-
Trenutno nema komentara. Budite prvi koji će komentarisati!
Komentari (0)